Arbeidsdeskundige en bedrijfsarts: de krachten bundelen (2)

In mijn vorige blog pleitte ik voor meer samenwerking tussen bedrijfsarts en arbeidsdeskundige. In het belang van werknemer en werkgever, maar zeker ook om onze inspanningen op het gebied van re-integratie soepeler en prettiger te laten verlopen en van elkaar te leren. In deze blog een paar voorbeelden uit mijn eigen praktijk als arbeidsdeskundige, die laten zien dat het regelmatig nog best lastig is als ‘tandem’ op te treden bij de begeleiding van een zieke medewerker. Én dat het soms al heel goed gaat.

‘Onverantwoord!’

Als zelfstandig werkende arbeidsdeskundige voer ik arbeidsdeskundige onderzoeken uit en begeleid ik langdurig uitgevallen medewerkers in het 2^e spoor. Daarin lukt het lang niet altijd gezamenlijk op te trekken met de bedrijfsarts. In een enkel geval levert dat ronduit gevaarlijke situaties op, zoals bij een cliënt die ondanks last van duizelingen nog twee dagen in de week achter het stuur van zijn vrachtwagen kroop. ‘Onverantwoord!’ hoorde ik zijn vrouw op de achtergrond roepen tijdens een telefoongesprek met de chauffeur. Op mijn vraag of de bedrijfsarts wist van die duizelingen, antwoordde de man dat hij het niet had gezegd. Hij wilde volhouden, zijn werkgever niet teleurstellen. Geweldig qua arbeidsethos, maar verder vooral heel onverstandig. We spraken af dat ik het met de bedrijfsarts ging bespreken en dat bij zijn volgende bezoek aan de arts zijn vrouw zou meegaan om aan de arts te vertellen hoe kapot haar man thuiskomt na een dag rijden. Het kostte mij vervolgens twee volle weken om de bedrijfsarts te pakken te krijgen. Die belde na mijn verhaal direct de medewerker met het dringende advies te overleggen met zijn werkgever over andere werkzaamheden die hij kon doen. Je moet er niet aan denken wat er in die twee weken allemaal had kunnen misgaan op de weg…

Het is geen verwijt aan de bedrijfsarts; er is een tekort aan BA’s, de agenda staat vol met consulten en afspraken, de druk is groot. Bovendien was de werknemer tegen hem niet duidelijk geweest over zijn klachten, uit angst zijn truck te moeten laten staan. Toch was het waarschijnlijk niet tot een gevaarlijke situatie gekomen als wij kortere lijntjes hadden gehad en in de begeleiding beter hadden samengewerkt.

Dood vogeltje

Een ander voorbeeld: Even geleden voerde ik een 2^e spoortraject uit van een werknemer die twee keer een hartstilstand had gehad (en gereanimeerd was), en waarbij de psychische en fysieke belastbaarheid op alle punten benoemd waren in de FML. De man kon geen blokje rond zijn huis lopen zonder drie keer te gaan zitten, en hing vervolgens de rest van de dag als een dood vogeltje op de bank of lag in bed. Ik heb de bedrijfsarts (in overleg met werkgever en werknemer) een paar keer voorgesteld een vervroegde WIA aan te vragen voor deze medewerker, omdat het voor iedereen overduidelijk was dat er geen ander werk voor hem te vinden was. Toch hield de bedrijfsarts vast aan zijn standpunt dat er marginale benutbare mogelijkheden waren. Twee jaar lang heeft de zieke werknemer moeten solliciteren naar ander werk, voor hij uiteindelijk bij de WIA-keuring een IVA-uitkering kreeg toegekend. Betere samenwerking, meer overleg en openstaan voor elkaars expertise had een onnodig lang traject voor de werkgever en werknemer kunnen voorkomen.

Vaker overleggen

Gelukkig gaat het ook vaak goed in de samenwerking tussen BA en AD. De vaste bedrijfsarts van een groot winkelbedrijf waar ik als arbeidsdeskundige aan ben verbonden, stelde bijvoorbeeld een tijdje geleden zelf voor wat vaker te overleggen. Sindsdien hebben we voor het gesprek met leidinggevende en werknemer vaak al even contact, of bellen we na zo’n gesprek even. We stemmen dan of welke acties ik verstandig vind en hoe hij daar tegenaan kijkt. Je merkt meteen dat we hierdoor werkgever en werknemer beter kunnen adviseren.